سخن سردبیر
نویسنده
چکیده
نیل به وفاق و تداوم همبستگی، دلمشغولی اصلی رهبرن گروه‌های اجتماعی و نظام‌های سیاسی است؛ زیرا استمرار حیات چنین واحدهایی مرهون بقای احساس تعلق و پیوستگی اعضاست. از این‌رو جست‌وجو و شناسایی مبانی همبستگی، روش‌های ایجاد احساس تعلق، چگونگی استمرار، و رفع موانع تحقق و تداوم آن ضرورتی انکارناپذیر دارد و برای واحدهای سیاسی ـ اجتماعی نامتجانس، متکثر و چند پارچه، این ضرورت مضاعف می‌شود.
با وجود تنوع گروه‌های قومی، زبانی و مذهبی، جامعه‌ی ایران را می‌توان نمودی از جوامع پلورالیست (کثرتگرا) دانست که گروه‌ها، در عین تنوع و تکثر، هویت ملی ایرانی را در مسیر پرفراز و نشیب تحولات تاریخی حفظ کرده‌اند و نمونه‌ی بارز «وحدت در کثرت» را به نمایش گذاشته‌اند. بدیهی است فهمِ راز ماندگاری هویت ایرانی و شناخت ساوکارهای تداوم همبستگی ملی امری مهم شمرده می‌شود.
از نظرگاه کلان از دو زاویه می‌توان به موضوع همبستگی ملی نگریست، نخست: از زاویه‌ی ایدئولوژیک و دینی و دوم: از زاویه‌ی سیاسی.
- همبستگی و وحدت معتقدان و پیروان ایدئولوژیو
- فراخواندن همگان به همبستگی با استناد به متون و گزاره‌های دینی.
)