نویسنده
دکترای علوم سیاسی و عضو هیأت علمی دانشکده علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
چکیده
گفت‌وگو و مکالمه یکی از شیوه‌های پیام‌رسانی است که بنیان آن بر چند آوایی و چندگونگی استوار شده است. این صورت کلامی در برابر انواعی قرار می‌گیرد که در آنها تنها یک صدا به گوش می‌رسد و آن یا صدای اول شخص است و یا روایت سوم شخص و صدای “دانای کل”. اگرچه نوعی از مکالمه یعنی مناظره، در ادبیات ایران پیشینه‌ای دیرینه دارد، ولی به واسطة تحولاتی که در روزگار جدید به وقوع پیوست، در دوران معاصر و در شعر پروین اعتصامی است که مناظره به کمال می‌رسد. پس از او، چهرة سرشناسی که گفت‌وگو را به شیوه‌ای دل‌انگیز در ادبیات به کار می‌گیرد، محمدرضا شفیعی کدکنی است. از این شاعر چند مکالمه و گفت‌وگو در دست است که هر کدام گوشه‌ای از حیات سیاسی رژیم گذشته را به نقد می‌کشاند. البته شاعران و ادیبان دیگری نیز هستند که در این زمینه گفته‌اند و سروده‌اند ولی بررسی آثار آنان از حوصله یک مقاله خارج است.
کلیدواژه‌ها
)