نویسنده
دکترای زبانشناسی همگانی و زبان‌های باستانی و دانشیار گروه زبانشناسی و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان. از وی تاکنون بیش از 30 مقاله به زبان‌های فارسی و انگلیسی منتشر شده است.
چکیده
گفتمان‌شناسی شاخه‌ای نوپا بر درخت زبانشناسی جدید است که چند دهه بیشتر از آغاز پیدایش آن نمی‌گذرد. با این همه، گسترش آن، چنان پرشتاب بوده که امروزه تقریباً دیگر شاخه‌های زبانشناسی را تحت تأثیر قرار داده است. یکی از مسائل شایان توجه در گفتمان‌شناسی اصولی است که زبان‌مندان در گفت‌وگو معمولاً به آنها پای‌بند می‌باشند و جز با اهداف ویژه آنها را نقض نمی‌کنند. این اصول برای اولین بار توسط گرایس مطرح گردید و سپس توسط گفتمان‌شناسانی چون لیچ، براون و لوینسون بسط و گسترش یافت.
این مقاله درصدد تشریح و تبیین اصول گفتمان‌شناسی جدید نیست، بلکه بر آن است که بر همگان آشکار کند که تقریباً همه آن اصولی که در گفتمان‌شناسی “نو” می‌نماید، ریشه در فرهنگ و ادب پربار فارسی دارد و بزرگان شعر و ادب فارسی در طول بیش از هزار سال به اشکال گوناگون آنها را مطرح ساخته‌اند. علاوه بر این، در این مقاله به مواردی اشاره شده که در شعر و ادب فارسی مطرح شده ولی هنوز نگارنده در مباحث زبانشناسی جدید به آن برخورد ننموده است.
کلیدواژه‌ها
)