نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مازندران
چکیده
شادی به معنی دلبستگی به خود و دیگران و حرکت به سوی افق‌های خوش‌فرجام و سازگاری جریان حیات با نیازهای انسانی است و بدین‌معنی، موهبت الهی و یکی از ویژگی‌های هویت ایرانی محسوب می‌شود و تحلیل و توصیف آن در ادوار مختلف فرهنگ و ادب ایرانی، نیازمند بررسی شرایط سیاسی ـ اجتماعی، نحوه زندگی و آداب و سنن مرسوم در هر دوره است. در این مقاله، تلاش شده تا با تحلیل و بررسی موارد یادشده، چگونگی و نوع شادی از پیش از اسلام تا عصر حافظ نمایانده شود. ازاین‌رو، سه نوع شادی آفاقی، انفسی و آفاقی ـ انفسی، در ادوار متفاوت مورد توجه قرار گرفته و با تکیه بر شرایط سیاسی ـ اجتماعی، آداب و سنن و بازتاب آنها در اشعار مشهورترین شاعران هر دوره، تحلیل شده‌اند.
کلیدواژه‌ها
)